شعری به گویش بهبهانی
(بخشی از دو بیتی‌های استاد تقی آصفی)
غم یارن که مِی دیوونه کرده اَ دین و مذهبِی بیگونه کرده
مبینه‌ای که جا و منزلیم نی غم عشقن که مِی بی خونه کرده
شکسته اَ غمت بال و پر مَه اَ داغت خرد و خَسّه پیکر مَه
نوِیساده دلم میخواس بزودی ته انگشتت بشو انگشتر مَه
ول و ویلون اَ ته صحرا مگردم ا دنبال گل نعنا مگردم
ا روزی که ته رته ا ای شهر من بی خانمون تینا مگردم
ته صحرا و چمن جای تو خولی اته دشت و دمن جای تو خولی
کنار جو لب چشمه ا ته باغ ولی شمس و چمن جای تو خولی
چقد عاشق کشی برق نگاهت مثال بارفتن اندوم ماهت
دو چشمونم وبیده پاک کم سو ا بس کی بیدیم مه چشم به راهت
بهار زندگی مردُم اَسی تو
درباره این سایت